Como facer as entrevistas?

Os entrevistadores deben comprender ben que é o que deben buscar:

• • Recoñecemento / recollida de exemplares de plantas cos nomes galegos que se lles dean en cada lugar.
  • Pedímoslles tamén que nos informen sobre as plantas: características, ciclo vital, comportamentos, usos, crenzas, lendas, cántigas...
  • Non lles pedimos aos nosos informantes nin os nomes científicos, nin as formas do galego estándar, nin as formas máis comúns e coñecidas, nin os equivalentes en castelán... Queremos a forma ou formas con que se coñecen popularmente en cada lugar.
• Debemos buscar informantes galegofalantes que sexan do lugar ou que, en todo caso, estean en condicións de dicirnos, sen lugar a dúbidas, en que lugar lle dan tal nome a tal planta. Os informantes deben ser, preferentemente, persoas maiores, con bo coñecemento do medio natural e da vida e costumes da comarca sobre a que informan. 
  
  Hai que procurar que se sintan cómodos durante a entrevista. Para iso son fundamentais algunhas condicións previas:
  

• • Deben estar fisicamente cómodos e en condicións de se poderen demorar nas respostas.
  • Teñen que saber con toda claridade que é o que buscamos, por que e para que os interrogamos. 
  • Deben percibir, sen lugar a dúbidas, o noso interese sincero nas súas respostas. Eles son os depositarios dun saber importante, ben valorado por nós, que lles pedimos que compartan e transmitan. 
  • Cómpre insistir moito en que buscamos os nomes patrimonais e populares 
  • Non deben sentir que están sendo examinados nin moito menos avaliados. Eles son os mestres e nós os respectuosos aprendices.
• Debemos levar onde anotar con todo esmero as respostas. Á parte das follas do cuestionario debemos levar algún caderno en que anotar impresións, comentarios, explicacións longas, etc., con coidado de deixar ben claro a que planta se refire cada información. Algunhas condicións básicas:
  
  • Ao apuntar os nomes debemos usar a mellor caligrafía, de xeito que calquera persoa poida interpretar sen dúbidas a nosa escritura.
  • As formas deben anotarse completas. Por ex., non é o mesmo que o informante diga hortelá ca herba hortelá, hortelá da horta ou herba do hortelán.
  • Debe collerse sempre, como mínimo, a forma en singular. Se o informante nos dá unha forma que podería interpretarse como plural, anotámola (p. ex., carvés); pero a continuación cómpre que preguntemos como se denomina un exemplar illado, pois podería ser tanto carvés (sg. e pl.) coma carvén (pl. carvés).
  • O mesmo ocorre cos diminutivos. Se o informante responde aceviño debemos anotalo (cf. port. azevinho), pero debemos asegurarnos de se –iño é afectivo (diminutivo de acevo) ou forma xa parte da palabra (isto é, nunca din acevo).
  • Non é infrecuente que nun mesmo lugar haxa máis dunha forma. Incluso un mesmo informante pode darlle máis dun nome a unha planta. As formas poden ser próximas entre si (tipo acivo e acivro, couselo e conchelo, póutega e apóutega...) ou non (roseira e caraveleira, millá e herba millá...). En ocasións aparecerán formas que se orixinan nos usos (p. ex., maio para a xesta), en xogos infantís (p. ex. pegadizos para o lampazo, bistés para os couselos...) ou noutras manifestacións culturais. Todos nos interesan, todos debemos anotar. Tamén anotamos os castelanismos que sexan usuais.
  • É posible tamén que a mesma forma denomine máis dunha planta. Se é así, debemos anotalo tal e como o di o informante, pero non estaría de máis asegurarrnos de se cada unha desas plantas ten ademais outros nomes que eviten o posible equívoco.