Algunhas breves instrucións para recoller os nomes das plantas

Partimos do principio básico de máxima fidelidade á lingua dos informantes.

1. a)  O primeiro e máis importante é intentar recoller o máis fielmente posible o nome ou nomes recollidos, tal e como os pronuncian os informantes. Debemos evitar “corrixilos” de acordo cos nosos criterios particulares ou tentar adaptalos á forma estándar.
   
2. b)  Evidentemente, sería conveniente respectar ó máximo as convencións ortográficas e saber previamente se unha forma se escribe con <h> ou sen <h>, con <v> ou <b>... Pero estas grafías non alteran a pronuncia, de modo que este non é un asunto importante para nós: en caso de dúbida, sen <h> e todo con <b>.
   Outra cousa moi distinta son as variacións ortográficas que representan sons diferentes. Supoñamos que o informante di bedoeiro no canto de bidueiro: debemos rexistrar que o que el di é a forma bedoeiro. Se o falante di sesta en vez de xesta, o mellor é recollermos sesta. Se o informante di murgo, debemos recoller murgo e non musgo.
   

Hai algúns casos particulares que merecen un comentario propio.

1. Para representar a gheada ou os sons similares débese usar o dígrafo acostumado <gh>, non a grafía <j> do español: sabugueiro e cangorza sen gheada, sabugheiro e canghorza con gheada. A representación deste trazo é especialmente interesante nas palabras que teñen –ng­.
   
2. Se a forma recollida ten seseo (inicial ou final de sílaba), débese representar graficamente de forma que sexa evidente a pronuncia seseante: herba da pezoña sen seseo / herba da pesoña con seseo.
   
3. É desexable indicar o grao de abertura das vogais medias tónicas (os <e> e <o> abertos e pechados). Para iso, porpoñemos usar unha convención moi estendida: usar o acento grave ( ` ) sobre as vogais medias abertas (bèrro) e usar o circunflexo (^) sobre as pechadas (cebôla). Se non se usa un destes signos entendemos que non se marca o timbre.
   

Debe terse en conta que, con posterioridade, os lingüistas imos facer un traballo de lematización, isto é: quen busque pola forma estándar bidueiro ten que poder encontrar todos os datos de todas as variantes presentes na base: bidueiro, bedueiro, budueiro, abidueiro, bidoeiro, vidoeiro... Pero quen busque unha variante concreta tamén ten que poder localizala e comprobar a súa extensión: por iso debemos consignala tal e como a proporcionou o informante. Todos, os nenos de primeiros, deben saber que a súa variante lingüística, coma todas, é importante. 

Dous enlaces interesantes: 
Dicionario de pronuncia da lingua galega  
Dicionario de dicionarios da lingua galega